Sokół wędrowny do lat 40. XX wieku był szeroko rozpowszechnionym gatunkiem. W Polsce największym skupiskiem tego drapieżnika były Warmia, Mazury oraz Wielkopolska. Załamanie się populacji nastąpiło w połowie XX wieku, kiedy powszechność stosowania pestycydu DDT doprowadziła sokoły na skraj wyginięcia. Ten środek chemiczny zaburzył u ptaków gospodarkę wapnem, co skutkowało tym, że składne jaja miały zbyt cienkie skorupki, które pękały po ciężarem wysiadującej je samicy. W latach 70. gatunek już prawie nie występował w Polsce.

Obecnie gatunek ten odbudowuje swą liczebność. W 1990 roku rozpoczęto próby jego reintrodukcji, a jednocześnie objęto go ścisłą ochroną. Sokół wędrowny nie buduje samodzielnie gniazd, lecz zajmuje gniazda kruków, myszołowów, kań i bielików. W górach wykorzystuje ściany skalne, na nizinach wysokie drzewa. W miastach wykorzystuje wysokie konstrukcje (kominy, dachy itp.), czyli zawsze miejsca z dogodnym dolotem w sąsiedztwie otwartych obszarów obfitujących w pokarm.